eigen berichtgeving
Maandag 9 juli hield Carrefour ondernemingsraad in Diegem. CAP was aanwezig aan enkele piketten en trok met de solidariteitsbus naar Brussel. Een verslag.
Maandagochtend staan we al vroeg met CAP aan de poorten van de GB's, ondermeer in Gent en Ekeren. Beide winkels zijn gesloten: het personeel wil naar de ondernemingsraad in Diegem en ze hebben twee duidelijk eisen: geen enkel initiatief tijdens de vakantiemaanden en geen naakte ontslagen.
Als we in Ekeren toekomen, zijn de deuren al geblokkeerd met winkelkarretjes die met kettingen aan elkaar vasthangen. Handig! De gehuurde bus staat al warm te draaien op de parking en Ria van BBTK nodigt ons uit om mee te rijden, maar dat kan jammer genoeg niet: we moeten de bus van CAP nog gaan ophalen want die willen we in Diegem op de parking zetten.
Marijke bij een paar van haar vroegere collega's
Dat blijkt een goed idee: als we later die ochtend luid toeterend de parking oprijden, regent het bakken. Iemand doet de deur open en roept heel luid: "jullie mogen binnenkomen!". Dat laten de werknemers zich geen twee keer zeggen en op een wip en een gauw zit de bus stampvol. Gezellig is het wel, zeker als we de fruitsap en pintjes bovenhalen.
Volle bus
Het is ook grappig: veel mensen kennen we al van onze rondrit en ze vertellen honderduit over de reacties van het personeel en de klanten op onze rondrit. Iedereen is unaniem enthousiast, van Grivegnée tot Gent spreken ze ineens dezelfde taal. En dat is geen Frans of Nederlands maar de taal van solidariteit. Een mens zou soms vergeten dat dat nog bestaat en dat dat zo'n warme taal kan zijn in deze koele tijden.
Ondertussen komen de delegées en leden van de ondernemingsraad toe en ze staan onder het afdakje met hun collega's te praten. Als het even ophoudt met stortregenen, verzamelt iedereen zich voor de inkom. Hoewel daar in grote letters 'Welkom-Bienvenue' opstaat, mogen ze niet binnen. Het is altijd interessant om zien hoeveel vertrouwen werkgevers in hun personeel hebben...
De megafoons worden boven gehaald en met gezang en gescandeer wordt de sfeer er ingebracht. We maken van de gelegenheid en de megafoon gebruik om te laten weten wie we zijn en wat we de afgelopen dagen zoals uitgespookt hebben. We vertellen over de petities en overhandigen al een kleine 2.000 handtekeningen aan de vakbondsdelegatie. Dat wordt door het personeel op luid gejuich, getoeter en schril gefluit onthaald. Oorverdovend en hartverwarmend. Het is een gevoel dat in heel deze actie wel vaker terugkomt.
Het is tijd om aan de vergadering te beginnen en terwijl een kleine delegatie wordt binnen gelaten, blijft de rest van de kleine duizend personeelsleden op de stoep staan. Het zint hen niet echt en er wordt gedrumd. In het Frans horen we: "on veut entrer!".
Maar er is geen binnen geraken aan, de deur blijft potdicht voor het personeel. Alsof het om een volksstam wilde Vandalen zou gaan waarvan men bang moet zijn...
Omdat het gedrum aanhoudt en de werknemers van geen aflaten willen weten, komt de directie uiteindelijk naar beneden. Jean-Marie Andréassier, directeur exploitatie, spreek de mensen toe. Voor de ingang laat hij weten dat ze willen praten met de delegées maar dat het gebouw niet stabiel genoeg is om alle manifestanten binnen te laten. Dat dat een leugentje is, zal later blijken.
Ik maak van de gelegenheid gebruik om Andréassier een kopie van onze petities te overhandigen en hem duidelijk te maken wat de buurtbewoners en klanten van een eventuele sluiting vinden.
Andréassier met petities
Ik zeg er ook bij dat we willen dat het personeel blijft en dat hun arbeidsvoorwaarden bij een eventuele franchisering hetzelfde moeten blijven. Achter mij wordt luid gejuichdt en getoeterd. De werknemers stellen dit soort solidariteit absoluut op prijs, dat is wel duidelijk. Achteraf komen er een paar me dat nog eens expliciet zeggen.
Bon, het blijft dus afwachten wat de vergadering zal brengen en sommigen nestelen zich in de bus. Voor de pamfletten en petities hebben ze niet veel aandacht maar die kennen ze natuurlijk al. We babbelen wat over de reacties van de klanten en ons idee om overal comités op te richten. Dat valt in bijzonder goeie aarde.
Ondertussen zijn ook twee vrienden van de PVDA aangekomen. Lokale leden van de PVDA stonden vanmorgen ook al aan het piket in Gent, waar ze koffiekoeken uitdeelden en hun literatuur aan de man trachtten te brengen. Ze werken anders dan wij: ze delen veel pamfletten uit, waar wij vandaag niet zo'n behoefte toe voelen. Ik denk dat de werknemers wel weten waarom we daar staan en daden zeggen hier meer dan woorden. Maar we kennen de PVDA'ers natuurlijk wel goed, al was het maar omdat we elkaar dikwijls tegenkomen op acties. We babbelen wat over de toestand en ik vraag of ze geen zin hebben om samen comités op te richten tegen de sluiting van de GB's. Waar zij sterk staan en wij weinig mensen hebben, kunnen ze misschien het voortouw nemen en op andere plaatsen kunnen wij dat doen. Ik vind het namelijk een beetje raar om zo naast elkaar te werken, terwijl een deel van wat we zeggen toch hetzelfde is.
Ze staan er duidelijk niet afwijzend tegenover. Dat hebben we al eerder gemerkt: de militanten van de PVDA vinden een eventuele samenwerking even logisch als veel mensen van CAP. Misschien omdat we dat loodzware verleden niet meer achter ons aan willen torsen en eindelijk bezig zijn met wat belangrijk is? Want écht: wat ons bindt is toch belangrijker dan wat ons scheidt.
Ondertussen in de bus: "Pourquoi ils sont en bleu?"
Hoedanook, als even later de hemelsluizen weer volop opengaan en het personeel nog altijd niet binnen mag, is voor de vakbond de maat meer dan vol.
De pannekes en alle aanwezige worden nat...
Dat is geen manier van doen, zo behandel je mensen niet, zelfs niet als het je personeel is. En misschien zeker dan niet. De delegées stappen op uit de vergadering en daar is dus niks uitgekomen. Of misschien toch: plots blijkt het gebouw wél bestand tegen de honderden manifestanten en mogen ze in de kantine gaan zitten. Sommigen grappen: ze hebben snelsnel de funderingen aangepast zonder dat we dat gemerkt hebben. Helaas, pindakaas, het is te laat: op zo'n manier wil men niet behandeld worden en dus ook niet vergaderen.
De delegatie van 20 onderhandelaars komt buiten. Iedereen wil horen wat ze te vertellen hebben.
Heel verwonderd moet men over die attitude van de directie echter niet zijn: ze willen 900 mensen op straat zetten, en of het nu regent of de zon schijnt, daar trekken ze zich niets van aan. Zolang zij binnen zijn voor de regen, is wat hen betreft alles in orde ...
Het zal voor het personeel nog een harde en lange strijd worden: tot september verandert er niets en vanaf dan wordt er opnieuw rond de tafel gezeten. De kwestie zal dus zeker tot begin volgend jaar hoog op de agenda staan.
Hoog tijd dus voor CAP om zich rond het personeel, klanten en buurtbewoners te scharen en onze gemeenschappelijke belangen te verdedigen. We hebben in ieder geval beslist om voor de volgende ondernemingsraad met CAP een nieuwe toernée langs de vestigingen te organiseren, eind augustus, begin september.
Als er in je buurt een GB met sluiting bedreigd is, contacteer Marijke Tilley, (ex-GB delegée) dan komen we zeker langs: 0477 409 586 of marijkemama(at)yahoo.com.
Ook als je pamfletten, raamaffiches of petities wil, kan je bij haar terecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten