vrijdag 26 februari 2010

OPROEP AAN DE WERKNEMERS VAN CARREFOUR


We hebben in 2007 actie gevoerd tegen de toenmalige sluiting van 16 buurt GB’s. Op onze website “Dat zal niet beperkt blijven tot de 16 winkels en 900 personeelsleden waarvan vandaag sprake is. Tijdens de laatste ondernemingsraad bleek dat de argumentatie voor sluiting (gebrekkige rentabiliteit) nog meer opgaat voor 17 ander winkels en dat ook een aantal grote hyperGB’s daarmee kampen. Door de vakbond gevraagd of de directie kon garanderen dat de herstructurering tot de 16 winkels zou beperkt blijven, was het antwoord: nee.”

DE TOESTAND IS ERNSTIG …

Wij hebben kennis genomen van de beslissing van de directie van Carrefour om 21 winkels te sluiten en 1.672 banen te schrappen. We weten bovendien dat ook het distributiecentrum in het gedrang komt en dat de blijvende personeelsleden zullen moeten inleveren en dat er ook daar nog banen op de tocht staan.

We stellen met jullie vast dat Carrefour Belgium wel voldoende kapitaal heeft om 1.000.000.000 € over te maken aan Eastshore Finance dat eigendom is van Carrefour S.A. We weten dat het coördinatiecentrum van Carrefour in België in 2008 nog 1.570.000.000 € aan gecumuleerde winst heeft geboekt en daar nauwelijks 32.000 € belasting op betaalde. En we weten ook dat Carrefour in 2008 in België nog 381.000.000 € winst heeft gemaakt en dat jaar van de overheid nog eens 129.000.000 €. heeft gekregen. Dat is dus geld van de belastingbetaler. Van u en mij, van het personeel van Carrefour, van de klanten en de buurtbewoners.

We delen dus de verontwaardiging van het personeel en we zijn zonder meer solidair in de strijd die jullie te voeren hebben. Als buurtbewoners en klanten van Carrefour, houden we eraan duidelijk te maken dat het behoud van de winkels, het behoud van het personeel en de arbeidsvoorwaarden voor ons prioritair zijn.

Daar staat tegenover dat we niet onverdeeld gelukkig zijn met Carrefour en de manier waarop het bedrijf geleid wordt. Dat heeft namelijk niet alleen zijn weerslag op de positie van het personeel maar daardoor ook op de manier waarop Carrefour met de buurt en de buurtbewoners omspringt, hoe we als klanten behandeld worden, op het aanbod, de inrichting van de winkels en het aankoopbeleid. op de tijd die het personeel aan de klant kan besteden en dus de klantvriendelijkheid. We weten dat bij Carrefour (de tweede distributeur ter wereld) alles in het teken staat van de winstmaximalisatie en dat daaruit een groot deel van de problemen voortvloeit. En we weten dat Carrefour bereid is om alle winkels in ons land te sluiten of te verkopen als ze denken dat ze ergens anders meer winst kunnen maken. Zoals ze in Zwitserland en Portugal alles hebben verkocht.

… MAAR NIET HOPELOOS

Over al deze dingen valt veel te zeggen – en dat zullen we bij gelegenheid ook doen – maar we willen het personeel vooral oproepen om nu met een initiatief te komen dat niet alleen hun werkgelegenheid kan veiligstellen maar dat tegelijkertijd een zeer krachtig signaal geeft aan de directie van Carrefour, aan andere werknemers die hun arbeidsplaats bedreigd zien en aan de werkgevers die denken dat ze straffeloos de winsten kunnen incasseren, het personeel bij het grof huisvuil zetten en de klanten behandelen alsof alleen hun centen van belang zijn.

Want wij zijn niet getrouwd met Carrefour en eigenlijk houden we niet van dat bedrijf. Wel van sommige winkels, van sommige producten, van een deel van het aanbod en zeker van het personeel. Maar alles kan beter en misschien kan het beter – en zeker anders – zonder Carrefour. En dat is onze vraag.

EEN PLAN DE MAN EN ALLES KAN

We zouden graag hebben dat de bedreigde werknemers van Carrefour (in samenwerking met de vakbond) een coöperatieve oprichten en de winkels die gesloten zullen worden, zelf in beheer nemen. Carrefour moet ze niet meer hebben maar wij zijn er wel in geïnteresseerd.
Als klanten en buurtbewoners zijn we bereid om daar een stuk in mee te gaan. We kunnen misschien een aandeel kopen. En als het binnen een paar jaar terug beter gaat, geeft dat misschien recht op korting. Of een stukje winst als die er is.

De werknemers kunnen zelf de winkels overnemen en beheren. Dat doen ze voor een deel vandaag al. Het zijn niet de aandeelhouders die weten hoe ze de stock moeten doen, hoe je met klanten omgaat, hoe je rekken aanvult of hoe je iets aantrekkelijk maakt. Het zijn niet de managers in Brussel die weten wat het is om met te korte contracten en te weinig personeel een winkel te beheren waar een deel van de stock te laat aankomt of niet kan uitgepakt worden. Het zijn niet de kapitalisten uit Frankrijk die begrijpen hoe het voelt als je alleen nog tijd hebt om producten in te scannen maar geen seconde mag spenderen aan de klant en eens vragen hoe het met haar gaat.
Het personeel weet dat allemaal wel en met behulp van een deel van het managment, de klanten, de buurtbewoners en de vakbond doen we het zonder twijfel veel beter dan de bazen uit Parijs en Brussel.

OP TE GROTE WINSTVOET

De meeste bedrijven draaien alleen nog in functie van winst. En veel winst is niet genoeg, het moet altijd nog meer zijn.
Vroeger was dat anders. Wie nog voor GB gewerkt heeft, weet dat. GB had een sociale dienst, er werd rekening gehouden met de noden van het personeel als je een probleem had. En je had tijd om met de klanten om te gaan, om de winkel aangenaam te maken. Om je job goed en met plezier te doen dus eigenlijk. En om tegelijkertijd je privé-leven te organiseren en op normale uren te werken.

Maar omdat winst in deze wereld nog het enige is dat telt, kan dat allemaal niet meer. Niet alleen bij Carrefour. We zien hetzelfde bij andere takken waar fabrieken die goed werk leveren toch moeten sluiten omdat ze op een ander meer winst denken te kunnen maken. Opel bijvoorbeeld.

Maar voor de werknemers, de klanten en de buurtbewoners is de winst niet belangrijk. Meer nog, voor hen allemaal is die permanente winsthonger een probleem. En het personeel heeft die winst trouwens niet nodig. Als zij genoeg verkopen om de stock aan te vullen, om nieuwe producten te lanceren, om te investeren en te verbouwen, om reclame te maken en met de klanten en de buurt te communiceren, om de kosten te betalen, dan hebben ze eigenlijk genoeg. Dat wil dus zeggen dat ze geen winst moeten maken. En als je geen winst moet maken, dan kan je de prijzen laten zakken… Hoe zouden klanten daar op reageren? En de buren? En vooral: wat gaat de concurrentie daar tegen doen?

Als winst niet het belangrijkste is, kunnen we ook anders omgaan met onze leveranciers. Dan hoeven we niet te tolereren dat Chinese kinderen quasi slavenarbeid moeten verrichten om onze producten nog goedkoper te maken. En misschien moeten we dan eens met de boeren gaan praten. Over een eerlijke prijs voor hun melk, hun vlees en hun groenten. En als de boeren rechtstreeks aan ons kunnen leveren, dan kunnen zij meer verdienen, dan kunnen wij eerlijke producten aanbieden en dan kunnen we daar allemaal beter van worden. De enige die daar het slachtoffer van zullen worden, zijn dan de aandeelhouders, zij die de bedrijven uitkleden omdat ze zo gulzig hongeren naar steeds meer winst. Maar laat ons maar eerlijk zijn: daar hebben we geen greintje medelijden mee.

HET UITVOEREND COMITE

We willen zoveel mogelijk mensen bereiken met dit voorstel. Personeelsleden, klanten, buurtbewoners en anderen die zeggen: dat is een goed idee en daar wil ik aan meewerken. Want als we allemaal onze ontslagvergoeding samen leggen, als de vakbond helpt, als de klanten en buurtbewoners een aandeel kopen, en als alternatieve banken zoals Triodos ons helpen overbruggen dan kunnen we genoeg geld op tafel leggen om een aantal van die winkels over te nemen. We richten ze opnieuw in, we denken goed na over het aanbod dat we willen aanbieden, over wie we erbij betrekken .

We moeten uitzoeken hoe we het juridisch kunnen waarmaken. Sommige winkels moeten we misschien gewoon nemen. Eigenlijk zijn ze toch al van ons: de klanten hebben er hun geld in gestoken, de buurtbewoners wonen er naast en het personeel heeft er zijn tijd en werk ingestoken. Sommigen kunnen we misschien huren of kopen. En dan moeten we bekijken hoe we het geheel organiseren. Volgens ons is een coöperatieve de beste vorm. En er zijn zeker banken en organisaties die daarin willen investeren en we zullen zeker veel klanten aantrekken die dat gewoon heel erg sympathiek en tof vinden. En op die manier kunnen we andere werknemers, arbeiders, bedienden wiens job bedreigd is, een hart onder de riem steken. En wie weet, andere vormen van samenwerking zoeken.

Want een andere wereld is niet alleen mogelijk,

hij is ook nodig. Vandaag meer dan ooit.

HET COMITE VOOR DE OVERNAME VAN DE TE SLUITEN CARREFOURS EN GB’S